Het remisepercentage in het kampioenschap van Schiedam blijft onverminderd hoog. Is dit omdat er saai wordt gespeeld? Nee, verre van dat. Waarschijnlijk zijn de onderlinge krachtverschillen niet zo groot als het soms lijkt en soms worden er gewoon teveel kansen gemist. En gemiste kansen: die lijken dit jaar dodelijk. Ieder gemorst punt kan het verschil betekenen tussen wel of niet op het podium staan of wel of niet degraderen.
Gelukkig hebben we een GMI in ons midden, dus dat zou een garantie moeten zijn voor een flink aantal beslissingen. Helaas ziet Ron het kampioenschap van de stad waarin hij geboren en getogen is als bovengemiddeld onbelangrijk en het gaat dan vooral om leuke partijen en experimenteren. Gerrit kwam dan ook een heel eind en het was dat hij zichzelf een oor aannaaide in het eindspel, anders was ook deze partij remise geworden. Nu niet en Ron stijgt (tijdelijk?) naar de top van het klassement.
Hans was de enige die daar op papier voorbij kon, maar tegen Jeroen zat dat er geen moment in. Sterker, de Haagse debutant had chronisch het beste van het spel na een goede omsingeling met gebruik van het trampoline-systeem. Helaas moest hij tandenknarsend toezien hoe het eindspel met twee schijven minder waarin Hans moest vluchten direct remise was.
Edwin en Ton maakten elkaar het leven niet al te zuur in een klassieker, maar Frits daarentegen was op stoom en leek titelverdediger Peter zijn tweede nul te gaan bezorgen. Dan is Peter echter op zijn best en met wat kunst- en vliegwerk en wat vindingrijkheid wist hij toch het hoofd boven water te houden.
Wie in de eerste klasse heeft de meeste kans om te promoveren naar het walhalla? Michiel was goed aan het toernooi begonnen, maar tegen Rob deed hij er alles aan om zichzelf aan een nul te helpen. Al snel stond er een dodelijk kettingstelling op het bord en precies toen het eerste rijtje van het notatiebiljet vol was, kon Michiel Rob een hand geven
Leo had op papier een goede kans om naar de eerste plaats te gaan en hij kwam ook goed uit de opening. Matthijs verkocht in het verdere verloop zijn huid duur en kwam, naarmate de partij vorderde, steeds beter te staan en misschien was hij zelfs wel te snel tevreden met remise. Wim en Fokke waren vooral aan het keuvelen over de goede oude tijd alsof een een partij was op de clubavond van VDV van 25 jaar geleden. Dat deze partij dan ook in een snelle en bloedeloze remise eindigde, verbaasde niemand.