2e huidig


Piet Bastiaanse (1194)	Guido v.d. Berg (1215)	Ton Burgerhout (1313)	Christien Fung (1117)	Edwin de Jager (1225)

Hans Lansbergen (1262)	Gerrit van Mastrigt (1244)	Tiny Mous (1195)	Kees Romijn (1201)	Wim Vrijland (1231)

De bedoelingen voor dit seizoen waren bij voorbaat duidelijk. Op papier zijn we iets sterker geworden, dat moet dan ook maar eens in de uitslagen tot uiting komen. En dan krijg je direct een tegenstander van wie je denkt: die moeten we kunnen hebben. Helaas, het mocht niet zo zijn. Met een 11-9 zege op zak gingen de mannen van TDV naar huis en zoals zovaak vorig jaar was het weer eens net niet.

Guido deed zich een paar maanden geleden wat overactief voor in de Ardennen en dat koste hem een sleutelbeen (of hij heeft er nu twee, het is maar hoe je het zeggen wil. Nu is dat over het algemeen een blessure die vanzelf heelt, helaas blijkt Guido tot dat kleine percentage te horen die er langer mee doorsukkelt. Gevolg: vlak voor de wedstrijd een operatie en daardoor was Guido niet in staat

om te spelen. Gelukkig hadden we nog een joker achter de hand in de vorm van Peter van der Stap, opnieuw werd het er dus niet rotter op.

Waarom ging het dan toch niet goed? Wel, ver blijken te weinig mensen te zijn die een partij winnen en dan is ieder fout dodelijk. Zo verloor Tiny op klaarlichte dag zijn voorpost en werd er op alle borden waar een hogere rating zat vrijwel niets bereikt. De remises van Kees (tegen Cor Kuijstermans), van Gerrit (tegen Theo van den Hoek), van Edwin (tegen Thijs van den Broek) en Wim ( tegen Hein de Cockere) gaven wel licht (tempo) voordeel te zien, maar lang niet genoeg voor iets dat ook maar op winst ging lijken. Gelukkig was er het lichtpuntje Peter, want hij wist de Tilburgse kopman Willy van den Braak aan het spit te rijgen na een goede aanvalspartij. De voorsprong werd echter weer teniet gedaan door Ton, die tegen Jasper Daems lange tijd niets te vrezen had, maar na diverse gemiste remises vond hij zijn waterloo en de partijen stonden weer gelijk.

Waren er dan echt geen kansen? Hans probeerde het wel tegen Chris Korsten met een huisvlijtvariant, maar de journalist van diverse gerenommeerde bladen wist alle valkuilen te ontwijken. Tot het einde toe speelden beide spelers voor het volle pond, maar de uiteindelijke remise was een correcte afspiegeling van de partij. Gelukkig wist Tiny zijn verloren stand tegen Jimmy Depaepe toch niet te verliezen, haalde Christien een nette remise tegen Kees van Bakel en alles toen hing toen af van Piet. In een partij die van beide spelers het aanzien meer dan waard was werd Piet geconfronteerd met een doorbraak op zijn lange vleugel, maar met wat koelbloedigheid zou Piet dit wel remise maken. Helaas bleek een gebrek aan wedstrijdritme en Piet wist de poort naar de remise niet te vinden. Dan moet het volgende keer dan maar tegen Rijnsburg, ook weer zijn ploeg waar het altijd net wel of net niet tegen is. We houden hoop.

Twee basisspelers missen, hoe ga je dat opvangen? Zowel Gerrit (vrouwen en kinderen eerst) als Kees (het werk gaat voor) konden niet meespelen en dus kon Hans het weer oplossen. Gelukkig kent de stad Maassluis twee aardige spelers en dus maakten Peter en Dirk sr hun opwachting. Iedereen (op Christien na, want ze was zo flauw om geen 40 kilometer extra te willen rijden) was netjes op tijd bij de bijna herbouwde Vier molens. Waardoor we netjes op tijd waren in Rijnsburg. Was dit een goed voorteken.

Een mooie opsteker was de snelle overwinning van Hans op Eric Jan van Reenen. Hans had na 23 zetten dezelfde stand op het bord was in de vorige wedstrijd, maar het grote bijkomende voordeel was dat hij zelf net 10 minuten had gebruikt en dat zijn tegenstander nog maar ongeveer 10 minuten overhad. Een decorwisseling gaf Hans een bijzonder goede aanval en na een blunder was het pleit al voor drie uur beslecht. Hans besloot toen maar in de buurt een ommetje te gaan maken, maar een echt bruisende metropool in Rijnsburg niet. Waarschijnlijk was iedereen bij Rijnsburgse Boys aan het kijken, want op zondag dient gerust te worden.

Toen Hans terugkwam was het helaas alweer 2-2. Christien werd aanvallend overlopen door Richard Kromhout en een combinatie versnelde het einde. Piet Bastiaanse had zich duidelijk voorgenomen dit keer niet te verliezen en Pieter Jan Rijken maakte het hem zeker niet te moeilijk, een terechte remise. Guido speelde dit keer wel mee, maar helaas niet met gewenste resultaat. Eric Hogewoning leek bij voorbaat één van de te kloppen spelers, maar het was juist Guido die de fout maakte die hem een schijf kostte. Hij speelde uiteraard door (in een team hoef je je nergens voor te generen), maar kans op een punt was er niet meer. Helaas wist Peter zijn goede optreden van de vorige keer geen vervolg te geven. Tegen Richard Meijer werd het een strijd op leven en dood, de Rijnsburger bleef leven. Dat Peter uiteindelijk op de klok verloor was slechts statistisch, de stand was reeds verloren. Hierna zorgde Ton voor een mooie surprise door de Rijnsburgse kopman Cor van Dusseldorp terug te wijzen. De meervoudige NK-finalist speelde teveel op winst en dat kostte hem uiteindelijk een schijf en later de partij. Toch wisten we al dat de gedachte op een punt niet meer reëel was. Tiny had een dam om zijn oren gekregen, Dirk stond iets teruggedrongen, Edwin had zijn goede stand om zeep geholpen, alleen Wim had een goede stand. Positief: niemand verloor meer. Negatief: er werden ook geen overwinningen meer geboekt, dus we stonden wederom met lege handen. Gaat het nog een keer goed komen? Vast wel, want we zijn veel te goed om zo laag te staan.

Bij voorbaat leefde de gedachte: als er nu één team is waar we dit jaar zeker van kunnen winnen, dan is het wel Denk en Zet uit Hardinxveld-Giessendam. Op papier het zwakste team van de klasse, maar wel een ervaren team. Tel hierbij op dat van we twee vaste krachten miste (Christien en Gerrit) en je hebt een wedstrijd die ineens een stuk minder gemakkelijk loopt. En als dan ook nog alle voordelige standen net niet het gewenste resultaat opleveren, dan verklaart dit een duur puntverlies. Hoewel, dit in natuurlijk wel door een Schiedamse bril bekeken. Ook de tegenstander morste de nodige punten. Misschien is het dan ook wel terecht dat deze slechte wedstrijd geen winnaar opleverde.

De vraag was vooral wie er tegen Wim Kalis zou zitten, veruit de sterkste speler van de Denk en Zet. Het lot trof Tiny en deze besloot er een actieve partij van te maken. Heel lang leek er ook niets aan de hand, maar opeens forceerde Kalis een schijfwinst en toen daar nog een schijf bij kwam, stonden we met 0-2 achter. Hans speelde voor de zoveelste keer tegen Peter de Hek en net als alle voorgaande keren werd het remise. Het was een allesbehalve sterke partij van Hans en waarschijnlijk heeft de Hek niet het maximale uit het middenspel gehaald. Hans was in ieder geval zeer opgelucht toen zijn tegenstander remise aanbood. Dirk viel voor de tweede keer in en zoals het hem toebehoord, werd het remise in een partij met wisselende spelbeelden tegen Kees Brandwijk. Gelukkig konden we dit keer weer wel beschikken over Kees en hij liet een sterke partij zien tegen de zeker niet slechte Peter Hartog. Eerste negeerde Kees al een volkomen gelijkwaardige damzet, aangezien hij een positief gevoel had over zijn stand. Even later plaatste hij een ijzersterke Ghestem-doorstoot, waarna zijn tegenstander volledig vastliep en de stand was 4-4

Rudsel speelt op de clubavond doorgaans oerdegelijk en Hans had dan ook alle vertrouwen dat het goed zou komen met hem. Helaas was zijn partij tegen de talentvolle dame Karlijn Overes te passief, waardoor hij steeds verder werd teruggedrongen en de nederlaag eigenlijk over zichzelf afriep. In de partij tussen de twee vrouwen met rokjes (Piet en Marijke Koers werd het evenwicht niet verbroken, waardoor er inmiddels een 5-7 achterstand op het bord stond.

Was er dan nog hoop? Ja, want de resterende vier partijen gaven allemaal voordelige standen te zien. Op het moment dat Guido’s tegenstander Jos van der Wielen een winnende doorbraak kon nemen, koos hij zo ongeveer voor de verliezende zet, maar dit was niet aan Guido besteed. Een extra offer had waarschijnlijk winst gegeven, nu bleek de overgebleven vier om één wonder boven wonder niet gewonnen. Het voordeel van Ton tegen Peter van Noordennen bleek niet voldoende, maar volgens Anatoli Gantwarg gingen we nog steeds winnen. Het lukte Wim uiteindelijk wel om zijn eerste seizoenszege te boeken tegen Pieter Trapman sr. Vanuit het niets kreeg Wim een kansrijk eindspel en toen zijn tegenstander zich niet optimaal verdedigde, was de stand 9-9 en hing alles af van Edwin. Een prima partijopzet tegen Wim Verschoor leverde hem een gewonnen eindspel op, alleen ontstond toen Edwin’s bekende probleem: hij wist dat hij gewonnen stond en vertelde dat ook tegen iedereen in geuren en kleuren. Gevolg: verslapte concentratie en de winst ging naar de knoppen, het was 10-10. Een wedstrijd om snel te vergeten, voor beide teams.

Wat doet over het algemeen een coach als hij vindt dat zijn ploeg onder de maat presteert? Ze geven straftrainingen, boetes, donderpreken, disciplinaire straffen en wat allemaal meer. Heeft dit zin als coach van Van Stigt Thans 2? Nee, want de één komt toch niet trainen, de ander heeft geen geld voor boetes, de coach is eerder van de dialoog en we hebben liever spelers over dan tekort. Toch moest er iets gebeuren en toen kwam Hans op het briljante idee: ik laat mijn vrouw de opstelling maken! Angelique vangt wel eens wat op van mijn al dan niet gefrustreerde gezwam over wedstrijden en aan de hand daarvan kan ze wel een redelijk beeld vormen wie wel en niet waar hoort qua sterkte. Ik gaf haar dus de tien namen van de spelers onder het mom: baadt het niet dan schaadt het niet! Met de verkregen opstelling kon ik best leven en dus ging ik het in de praktijk brengen.

Bij Den Haag bleken de sterke schakels Fred Ivens (EK voor oude mannen) en Wim Bremmer afwezig te zijn, bij ons was Piet door privéomstandigheden verhinderd en zijn plek werd ingenomen door Dirk. En gewoontegetrouw verscheen er achter de naam van Dirk de score 1-1 (1). Optische ad hij wat voordeel tegen Herman Vroom, maar met deze uitslag kon hij en iedereen wel leven. Christien leek optische wel wat voordeel te hebben tegen Roy Bidesi, maar dit verwaterde in tijdnood snel en mogelijk had het nog slechter kunnen aflopen. Toen de opstellingen bekend werden zagen we dat Ton was gekoppeld aan de op papier zwakste speler van Den Haag, Hein van Dee. Volgens Ton was het zeker niet zijn beste partij van het jaar, maar uiteindelijk leverde het krachtsverschil toch de gehoopte twee punten op, een cruciaal resultaat, zoals later zou blijken.

Gerrit wist piet Lodder zwaar in de verdediging te drukken, maar helaas bleek het voordeel niet genoeg voor de winst. Partijen van Edwin zijn altijd bijzonder, soms is het niet duidelijk of hij nu goed of slecht staat en of hij nu weet wat hij doet of niet. En als beide spelers dan denken goed te staan en voor de winst gaan, dan wordt het helaas weer gewoon remise. Tiny was gekoppeld aan voormalig NK-deelnemer Jeroen Kos, maar in tegenstelling tot zijn partij tegen Wim Kalis ging het nu prima en kwam de remise nooit in gevaar. Den Haag had in de naam van Stefan Stapper nog wel een supersub, maar gelukkig werd deze gekoppeld aan de oerdegelijke Kees. Het was lange tijd onduidelijk wie er beter stond, het eindspel gaf uiteindelijk het voordeel aan Kees. Helaas bleek de schijf meer geen winstkansen te geven. Hetzelfde gold voor Wim tegen Frans van Eenennaam: een betere stand bleek geen winst te bevatten en hoewel Wim zelfs nog even de drie-om-één probeerde (dit kwam meer door de situatie aan het bord van Hans dan doordat hij het graag wilde), werd het ook hier een puntendeling. Guido en Gerard de Groot hebben allebei de gewoonte in tijdnood te komen en daardoor weet je dat er tussen zet 40 en 50 van alles kan gebeuren. Dit keer bleef het voor beide spelers binnen de marge en bij de stand 8-10 lag het lot nu in handen van Hans. Rond de tijdnoodfase had hij er een zooitje van gemaakt en gevreesd moest worden zijn lot. Wonder boven wonder bleek het allemaal vreselijk mee te vallen en de pyrrusoverwinning van 11-9 was binnen.

Het overduidelijke bewijs is hier: loopt het even niet bij uw team, schakel uw vrouw in! Geen persoonlijke nederlagen, het koppelt je sterkste schakel aan de zwakste van de tegenpartij en de overwinning is daar. Misschien wel een ideetje voor Gert-Jan Verbeek.

Valt er überhaupt nog iets positiefs te vertellen over deze wedstrijd tegen Damlust? Ja, we wonnen de tweede helft met 6-4. Probleempje: na vijf partijen stonden we reeds met 10-0 achter. Hoe is het toch mogelijk dat een over het algemeen zo degelijk team dat uitblinkt in uitslagen als 10-10 en 11-9 (zowel winst als verlies) ineens zo ongelooflijk onderuitgaat. Ach, ik heb eigenlijk geen idee. Wie weet hebben we alle ellende voor het komende seizoen in één wedstrijd gehad en gaat het nu los. Het zou ook eens tijd worden.

Al snel kondigde zich de eerste problemen aan. Tiny kwam tegen André Venema onder zware druk te staan, Ton speelde tegen Erno Prosman en dat is altijd lastig en Gerrit had Lastig klassiek tegen Leon Oudenes. Wim stond dan wel lekker tegen Alex Bitter, maar dat woog nog niet op tegen de bestaande problemen. Op de andere borden was er nog weinig duidelijkheid, hooguit was de dubbele Sargin bij Kees een opvallend detail.

Uiteindelijk lukte het Tiny niet om zijn problemen op te lossen. Een niet onbekende, maar wel verrassende combinatie van Venema gaf Tiny weliswaar twee schijven voorsprong, maar daar was het dan ook wel mee gezegd. De witspeler ging meerdere doorbraken nemen, even later was het pleit beslecht. De stand van Edwin tegen Geraldo IJssel leek overwegend, maar in de praktijk viel dat tegen en toen hij uiteindelijk teveel wilde gebeurde wat iedereen vreesde: IJssel deed opeens een goede zet en het was 0-4. Christien wilde aanvankelijk niet spelen (een dag later begon het NK

voor dames), waar vanwege de algemene personele problemen streek ze haar hand over haar hart en deed ze toch mee. Te leek echter meer met de toekomst bezig te zijn dan met het heden, want veel vreugde viel er niet te noteren en tegen een speler als Erik Hoogendoorn heb je dan een goede kans om tegen een nederlaag aan te lopen, zoals ook gebeurde. Wim Vrijland leek dan toch voor de eerste punten te gaan scoren, maar in blunder rond de tijdnoodfase zorgde ervoor dat een bijna gewonnen stand direct verloren was. Toen ook Ton het niet droog wist te houden tegen Erno Prosman was het 0-10 en dreigde er een debacle.

Gelukkig gaf Hans als teamleider het goede voorbeeld en hij zorgde voor het eerste punt. Peter van Eck is iemand die altijd wil spelen, maar de spanningen in deze partij waren vooral onderhuids en de remise terecht. En ook Kees liet zien dat hij prima speelt dit jaar, want wederom wist een sterke speler als Teun van der Krol weinig te bereiken. Guido was niet blij met zijn vertoning tegen Martijn van der Klis, maar in echt gevaar is hij nu ook weer niet geweest. Gelukkig hadden we ons spektakelstuk Piet nog achter de hand. Speltechnisch bereikte hij weliswaar niets tegen Bouke Bruinsma, maar psychologisch des te meer. Het grappige eindspel dat hij won werd niet echt vriendelijk besloten, jammer. Gerrit knokte zich uiteindelijk nog naar een punt, om vijf uur was de ellende voorbij. Over twee weken beter, slechter kan bijna niet.

Angarde Informatica is een vreemde ploeg. De uitwedstrijden winnen ze met speels gemak, ook al is de tegenstander titelfavoriet Excelsior. De thuiswedstrijden zijn daarentegen een drama. Oorzaak: vanaf dit seizoen spelen ze in dezelfde locatie als stadsgenoot en aartsrivaal TDV. Hun vorige locatie ging failliet en er moest snel een alternatief gezocht worden, met deze dramatische beslissing tot gevolg. Ziet u het al voor u dat Sparta voortaan zijn wedstrijden in De Kuip speelt? Bok de Korver zou zich in zijn graf omdraaien en Jules Deelder zou emigreren. Nee, een foute beslissing is het geweest. Anders waren ze waarschijnlijk nu al kampioen geweest.

Roken wij onze kans? De opstelling zat in ieder geval niet ongunstig. Beide ploegen hadden kun opstelling wat door elkaar gegooid en dus zaten er nog veel borden van gelijke sterkte tegen elkaar. Toch ging het al snel fout. Hans dacht veel te lichtzinnig over zijn hekstelling tegen Toby Hage, met wie het in het verleden nog samenspeelde op het NK aspiranten. Gevolg, een kansloze nederlaag. Edwin nam tegen Yves Vandenberg zelf de hekstelling in en dat leverde een prima partij ook, maar ook de Belg deed niets verkeerd, de remise was een terechte uitslag. Bij Christien was het de vraag hoe ze het (teleurstellend verlopen) NK dames zou hebben verteerd, maar het ging prima. Tegen de sterke Eddy Budé kwam ze geen moment in gevaar. Kees speelde tegen Peter Kort, spelers die wel wat op elkaar lijken qua stijl. Een gelijkwaardige remise was het gevolg. Gelukkig hebben wij nog ons bijzondere kind Piet. Weinig spelen, maar wel punten scoren. Peter Schellekens dacht een winnende combinatie te nemen, maar hij speelde tegen Piet voor Sinterklaas. De combinatie zat er helemaal niet in, de wedstrijd was weer in evenwicht.

Het leek zelfs nog mooier te worden. Guido dwong zijn tegenstander te kiezen tussen een positionele catastrofe en in een combinatie te lopen. Joeri Hezemans koos voor het laatste, maar de winstvoering bleek nog tegen te vallen. Het lukte Guido dan ook niet. Ton leek op het eind tegen de volgende Belg, Marc de Meulenaere, op het laatst nog in zwaar weer te komen, maar gelukkig viel het allemaal mee. Wim hield de sterke Toine Brouwers, ondank wat terreinnadeel, bekwaam op remise, het was 8-8. Enige probleem was dat zowel de standen van Gerrit tegen Bryan Wollaert en die van Tiny tegen Ad van Tilborg nou niet even direct remise waren. Gelukkig vond Wollaert zeker niet het kansrijkste plan en Tiny wist dat twee dammen halen voldoende zou zijn en toen dat gelukt was, was het zwaarbevochten wedstrijdpunt binnen. Ik ben benieuwd in welk lokaal Angarde volgend jaar gaat spelen.

De wedstrijd tegen Dordrecht werd niet wat we er van hadden gehoopt. De laatste keer werd er nog een klinkende 15-5 overwinning genoteerd en ook het jaar daarvoor werden de Dordtenaren aan de zegekar gebonden. Verder zou een zege ook wel praktisch zijn vanwege de stand op de ranglijst. Helaas, het mocht niet zo zijn. Lange tijd hing een zege in de lucht, maar zoals zo vaak ging het juist op het laatste fout en werd er een belangrijk wedstrijdpunt gemorst. Gelukkig zijn er nog twee wedstrijden.

Eigenlijk begon de wedstrijd al slecht. Guido werd tegen Rob van Eijk verrast door een zet die schijfverlies leek op te leveren. Na drie kwartier denken gaf Guido de schijf dan ook maar weg, maar achteraf bleek hij redelijk simpel houdbaar te zijn. Een flinke domper en niet echt lekker spelen voor de rest. De partij van Tiny tegen Joop Roedolph was er één van wederzijds aanvallen en de remise was zeker geen onterechte uitslag. Edwin had tegen Jacob van de Groep een winstopdracht gekregen, maar daar is nooit enige kans op geweest. Sterker nog, Edwin moest zwaar de verdediging in, maar de witte aanval sloeg net niet door. Een tegenvaller.

Gelukkig deed Hans wat er van een teamleider wordt verwacht: het goede voorbeeld geven en winnen. Hans koos vol voor de aanval en omdat Fons Huybreghts naar hartenlust omsingelde, ontstond er een boeiend gevecht. In wederzijdse tijnood verzuimde Hans eerste een positionele winst, maar omdat de zwartspeler een verrassende remisecombinatie miste, kreeg Hans een tweede kans en een simpel doorbraak zorgde ervoor dat de stand 4-4 was. Ton van Bokhoven damt zoals een Italiaan voetbalt. Hij kan niet van je winnen, maar je kunt wel van hem verliezen. Gerrit probeerde het uiteraard wel, maar ook hier was de remise een terechte uitslag. Kees kwam al snel in de hekstelling terecht tegen Oud-Schiedammer Nico Knoops, maar Kees bleef heel koel en uiteindelijk bleek het gevaar allemaal wel mee te vallen. Ook Christien werd door Hans Giphart op een hekstelling getrakteerd, maar ook hier had deze geen lang leven beschoren. Christien leek nog een kansrijke Podkowa te krijgen, maar uiteindelijk was ze zelf degene die remise moest maken. Dat ging uiteindelijk probleemloos.

Bij deze stand van 7-7 was er nog steeds volop reden tot optimisme. Wim en Ton hadden een zeer voordelig eindspel en Piet stond gewonnen. Dat het eindspel van Wim tegen Randy Horne niet won, lag in de lijn der mogelijkheden. Er stond weliswaar een voordelig 4 om 2 eindspel op het bord, maar de schijven stonden niet echt lekker opgesteld en dus werd het 8-8. De grote domper kwam van het bord van Piet. Eest stond hij heel slecht, vervolgens nam hij een peperdure dam en toen Fred Roedolph deze niet goed tegenspeelde, ontstond er een straal gewonnen eindspel. En precies het enige veld dat niet won, was het veld waar Piet met de dam ging staan. Dag dam, dag overwinning. Ton probeerde het uiteraard nog volop tegen de Dordtse kopman Anton Kosior, maar ook zijn eindspel bleek niet genoeg voor 2 punten. Een 10-10 met een katterig gevoel.

Na de zesde nederlaag al van dit seizoen heeft het tweede team niets meer in eigen hand. Zelfs al winnen we de laatste wedstrijd, dan nog zijn we afhankelijk van de uitslagen om ons heen. In het gunstigste geval wacht de nacompetitie, in het slechtste geval kunnen we volgend jaar een wedstrijd verwachten tegen het sterkste derde team van de wereld.

Waarom loopt het dit jaar niet? Er worden simpelweg te weinig partijen gewonnen. Gemiddeld niet meer dan één per wedstrijd en slechts één wedstrijd werd er door niemand verloren. Ik denk niet dat we kwaliteit tekort komen, maar meer dat we de kansen niet benutten. We hebben nog één kans, laten we die niet verprutsen.

Helaas ging het al snel in de wedstrijd fout. Gerrit verkeer zich op een grote afwikkeling die Memhet Yoney een schijf winst gaf en na nog een paar zetjes voor de club was het pleit snel beslecht. Nog niets aan de hand, want vooral Ton en Christien hadden zeer gunstige standen. Hans had wel de intentie om er tegen Jaap Riesenkamp iets van te maken (en omgekeerd ongetwijfeld ook), maar om de één of andere reden gebeurde het gewoonweg niet. Na de verplichte 40 zetten werd er tot remise besloten. Tiny en Ben Smeenk maakte er een spannende partij van en beide spelers kregen een verdiend punt. Wim leek tegen Francis Tholel kansjes te krijgen maar ook hier zat het er gewoonweg niet in.

Toen kwam de domper bij Christien. Radjes Balkaran is normaal een zeer degelijke speler, maar dit keer zat hij als een dolle stier achter het bord. Christien heeft weet ik hoeveel zetten gewonnen gestaan, maar tijdnood en nervositeit bleken weer eens de grootste tegenstanders te zijn, remise derhalve. Edwin heeft dit jaar een probleem waar veel meer spelers last van hebben: het lukt niet om een partij te winnen. En als je dat dan wel probeert tegen een grootmeester als Eduard Autar, dan weet je wat de consequentie is. Helaas weer een nul, einde wedstrijd. Guido haalde eindelijk eens een goed resultaat door de sterke Daouda Soumah op remise te houden, al ging het niet van een leien dakje. Ton trof in Radjinder Jharap een tegenstander die vooral interessant wilde spelen en daar wist Ton wel raad mee. Hoewel het tot het eindspel duurde, was de uitslag al lange tijd geen verrassing meer. Kees speelt al het hele jaar oerdegelijk en tegen Salomon de Jong (voor vrienden en bekenden Sallie) was dat niet anders. De langdurige strijd om het centrum bleef steeds in evenwicht en de remise was voor beiden een verdiend resultaat. Piet haalde weer eens een oude liefde van stal, maar Ruud van Drunen speelde de KVO goed tegen en boekte een verdiende overwinning.

De laatste wedstrijd? Zelf winnen en hopen dat Culemborg zijn sportieve plicht doet tegen Rijnsburg. Zo niet: eigen schuld, dikke bult!

Wat er natuurlijk al een tijdje aan zat te komen, is nu ook gebeurd. Volgend jaar zullen we het een klasse lager moeten doen en dan proberen zo snel mogelijk weer op te klimmen naar een hogere klasse. Met dit materiaal moet het prima kunnen, maar zekerheidjes heb je helaas niet in de sport. Laat de toekomst het maar uitwijzen.

Het was al snel duidelijk dat de wedstrijd een probleem ging worden. Edwin maakte een puinzooi van zijn opening, Tiny stond al snel onder druk en niemand had echt groot voordeel. Dat Edwin dan ook als eerste klaar was, verbaasde niemand. Het is leuk als je de eerste paar zetten van een variant kent, maar als je niet weet hoe het verder moet, doe het dan ook niet. Twee uur later had Wim van den Berg was Edwin geveegd. Eén van de weinige spelers die een goed seizoen heeft gedraaid, is Kees. Slechts Ton Sijbrands wist hem een nederlaag toe te brengen. In een klassieke stand leek er voor Eep van Manen lang niets aan de hand, maar hoe langer een partij duurt, hoe handiger Kees vaak wordt. Ook nu was dit zo en de stand was weer gelijk. Guido probeerde wel wat tegen Sander Spaans, maar het ontbrak aan daadkracht. Tiny kwam, zoals eerder gezegd, zeer onder druk te staan tegen Remco van Zelst, maar met de nodige handigheid en verdedigingskunst redde hij het tot een punt.

Hans kwam tegen Arjen de Mooij goed uit de opening, maar het verdeel verzandde en Hans moest het nog nauwkeurig spelen om te overleven. Toen hij kon afwikkelen naar een drie om één, deed hij dat zonder dralen. Het doek viel definitief toen Wim het niet wist te redden tegen de zeer solide Maarten Nas. Lang was er niets aan de hand, maar toen Wim opeens een schijf weg gaf zonder reden, was de achterstand daar. Dick moest invallen i.v.m. trieste familieomstandigheden bij Gerrit en deed dat meer dan naar behoren met een keurige remise. Christien, Ton en Piet probeerden ierder op hun eigen manier er wel wat van te maken, maar geen van allen wist iets te bereiken.