Zaterdag 5 januari, het is eigenlijk al een beetje erop of eronder voor het tweede. Tegenstander is hekkensluiter GDC uit Gorinchem, een ploeg die een beetje last lijkt te hebben van het principe “te klein voor het tafellaken en te groot voor het servet” of, zoals ze in Volendam zeggen, de “Heen en Weer”.
Om 10.35 uur staan 8 spelers klaar bij het metrostation, twee spelers zijn logischerwijs te laat. Hans heeft kleine kinderen en daarmee valt af en toe niet te plannen en Agita is een vrouw en vrouwen hebben de historische gewoonte om te laat op afspraken te verschijnen. Ditmaal bleken alle auto’s netjes geparkeerd en konden de bewoners rustig ademhalen. De heenreis verliep voorspoedig, al diende er, om parkeerkosten te voorkomen, nog een stuk gelopen te worden. Over het dijkje, richting het oude centrum. In de verte draaide molen De Hoop, was dit een vorm van symboliek die aangaf dat ze het in Gorinchem nog niet hadden opgegeven?
Het speelgebouw van GDC is een bijzonderheid op zich. Een wijkcentrum annex kinderdagverblijf met een vloer die meer geluid maar dan die in welk middeleeuws kasteel dan ook. De bar zit in de speelruimte, waardoor Edwin en Hans iedere bestelling die gedaan werd letterlijk konden volgen, aangezien het barpersoneel nogal hardhorend was. Op het podium staan kinderfietsjes, de verliezer moet er voor straf op naar huis. Als dat niet motiverend werkt.
Dan de wedstrijd: die loopt eigenlijk al vrij snel voorspoedig. Edwin eet al vrij snel een voorpost op, Kees heeft een duurzaam initiatief en Hans heeft besloten vandaag alleen maar naar voren te gaan. Ton treft aan het eerste bord Rik Verboon. Een speler met veel talent, maar die nog wel eens te snel tevreden is als de 40 zetten zijn bereikt. Zo ook vandaag en remise is eigenlijk een logisch resultaat. Hans is bezig met gehakt te maken van De Heer, iets wat in het Christelijke Gorinchem ongetwijfeld een reden is om hem met pek en veren de stad uit te jagen. In een elf om elf is het al helemaal uit en de voorsprong is daar.
Gerrit had een paar jaar geleden al eens gewonnen van Arthur de Swart en hij besloot dat dat nog maar eens moest gebeuren. Een creatieve omsingeling was genoeg voor schijf- en partijwinst. Kees’ aanval was inmiddels een gewonnen eindspel, al deed hij daarbij misschien wel moeilijker dan dat nodig was. Hoe dan ook, de teller stond inmiddels op 7-1 en een monsteruitslag leek voorhanden. Edwin stond immers nog steeds straal gewonnen.
Ook Wim trof in Marienes van Genderen een speler die hij twee jaar eerder had getroffen. Toen ontsnapte hij aan een nederlaag, dit keer was het een heel ander verhaal. Een sterke aanval en een al net zo sterk centrum waren zijn tegenstander te machtig. Adri zorgde tegen Theo Voorspuij voor het tiende punt in een partij waarin wederzijds respect de boventoon leek te voeren. De overwinning was feitelijk al binnen, al stond Edwin inmiddels een beetje minder gewonnen.
Guido trof in Ger Verhoeven een tegenstander die wanneer hij lacht een look-a-like van Bert Visscher is. Die blik was tijdens de partij weinig te zien, want Guido voerde duidelijk de boventoon. Vooral het einde was erg komisch, omdat Guido twee dammen kon geven en vervolgens alles eraf sloeg. Het lachen was zijn tegenstander toen wel vergaan.
Bij Feyenoord is Pelle momenteel erg sterk, maar ook GDC heeft zijn eigen Pelle, die deze partij vrij sterk speelde. Agita had eigenlijk de hele partij het mindere spel, maar tijdnood onderscheidde deze Pelle zich van de andere Pelle, die in de eindfase vak beslissend is. Agita kreeg daardoor misschien wel iets meer dan verwacht, niemand in Schiedam maalde erom. Tiny heeft een lastig seizoen, maar in deze partij was daar niets van te merken. De sterke Theo de Swart werd keurig aan banden gelegd met een mix van degelijk en actief spel. Konden we dan eindelijk naar huis?
Nee, Edwin was nog steeds bezig. Van helemaal gewonnen ging het naar iets minder gewonnen naar een beetje gewonnen en opeens was het helemaal niet meer gewonnen. Ach, Edwin had dit seizoen nog geen remise gespeeld, dus het mocht wel een keertje.
Om half zes volgde de rit naar huis. Gorinchem was in rouw, De Hoop was inmiddels ook symbolisch gestopt met draaien. Over twee jaar volgt er vast weer een wedstrijd tegen GDC op het tafellaken, want dan blijken ze wederom te groot te zijn geweest voor het servet.